20 000 gatunków pszczół to poruszający hiszpański dramat obyczajowy w reżyserii debiutującej Estibaliz Urresola Solaguren. Film opowiada historię ośmioletniej transpłciowej dziewczynki Lucíi, która mieszka z matką i rodzeństwem w Kraju Basków. Podczas wakacyjnej podróży do babci bohaterka stopniowo odkrywa swoją prawdziwą tożsamość. Obraz zachwycił jurorów tegorocznego Berlinale, a młodziutka aktorka Sofía Otero zdobyła za rolę Lucíi Srebrnego Niedźwiedzia.
Opowieść o transpłciowym chłopcu
Główną bohaterką filmu "20 000 gatunków pszczół" jest ośmioletnia Lucía, uwięziona w ciele chłopca o imieniu Aitor. Film hiszpańskiej reżyserki Estibaliz Urresola Solaguren opowiada historię Lucíi, która podczas wakacyjnej podróży do rodzinnego miasta w Kraju Basków odkrywa swoją prawdziwą tożsamość. Jest transpłciową dziewczynką, choć otoczenie wciąż postrzega ją jako chłopca.
Solaguren porusza w filmie tematykę transpłciowości, pokazując coming out głównej bohaterki. Reżyserka skupia się na punkcie widzenia Lucíi, aby oddać jej uczucia i doświadczenia jako osoby nieheteronormatywnej. Obraz promuje tym samym akceptację dla odmienności.
Trudności w akceptacji własnej tożsamości
Lucía musi zmierzyć się nie tylko z niezrozumieniem otoczenia, ale także własnymi wątpliwościami. Początkowo przedstawia się koleżankom jako "Cocó", z czasem decyduje się jednak wyjawić, że jest dziewczynką i nazywa się Lucía. Proces akceptacji własnej transpłciowej tożsamości jest dla niej trudny.
Tymczasem matka Aitora, Ana, próbuje wychowywać dzieci bez narzucania im stereotypowych podziałów na role płciowe. Pozwala synowi nosić długie włosy i ubierać się neutralnie. Rodzina Lucíi okazuje jej wsparcie, choć babci ciężko zaakceptować "inny" wnuczek.
Wyreżyserowany przez debiutantkę
"20 000 gatunków pszczół" to film fabularny będący debiutem reżyserskim hiszpańskiej twórczyni Estibaliz Urresola Solaguren. Obraz zachwycił jurorów tegorocznego Berlinale, a Solaguren została doceniona za wrażliwe i pełne empatii ujęcie trudnego tematu. Pokazuje historię Lucíi z perspektywy dojrzewającej dziewczynki, unikając infantylizacji.
Solaguren oddaje głos młodemu pokoleniu, tworząc film promujący akceptację inności, skierowany do szerokiej, międzypokoleniowej widowni. Pokazuje zmagania nastoletniej bohaterki z tożsamością płciową, ale też trudności starszych w zrozumieniu i zaakceptowaniu transpłciowości Lucíi.
| Reżyseria i scenariusz | Estibaliz Urresola Solaguren |
| Odtwórczyni głównej roli | Sofía Otero |
| Produkcja | Hiszpania 2022 |
Przejmująca gra młodej aktorki
W roli Lucíi wystąpiła utalentowana dziewięcioletnia Sofía Otero. Jej kreacja aktorska została nagrodzona Srebrnym Niedźwiedziem dla najlepszej aktorki na tegorocznym festiwalu filmowym w Berlinie. Otero w przekonujący sposób oddaje rozterki i uczucia transpłciowej bohaterki, jej delikatność, ale i ogromny ciężar dojrzewania w ciele niezgodnym z odczuwaną płcią.
Film promujący akceptację odmienności
"20 000 gatunków pszczół" to opowieść o poszukiwaniu własnej tożsamości, ale też o trudnościach w akceptacji odmienności przez otoczenie. Film w pełni solidaryzuje się z walką swojej młodocianej bohaterki o prawo do bycia sobą. Pokazuje jej determinację, by przestać ukrywać prawdziwe "ja" i żyć zgodnie z własnym odczuwaniem.
Syreny przynależą do sfery wyobraźni, imaginacja z kolei, do naszej rzeczywistości – tłumaczy Aitorowi jeden z bohaterów.
Słowa te oddają sedno filmu, który traktuje o prawie każdego człowieka do kreowania siebie na nowo, do bycia "syreną" we własnej wyobraźni. Obraz posługuje się metaforyką rzeźb z wosku – podobnie Lucía "rzeźbi" własną tożsamość, budując ją od nowa. Pragnie, by to, kim czuje się w środku, stało się prawdziwą rzeczywistością.
Matriarchalny portret rodziny
Film przedstawia kilka pokoleń rodziny, skupiając się na postaciach kobiecych. Centrum stanowi relacja Lucíi z matką, babcią i ciotką.
Matka, Ana, jest rozwodzącą się rzeźbiarką, wychowującą dzieci w duchu akceptacji i bez stereotypów płciowych. Żyjąca tradycyjnymi wartościami babcia Lita ma problem ze zrozumieniem transpłciowości wnuka. Z kolei ciotka Loudres, pasjonatka pszczół, okazuje Lucíi wsparcie w trudnych chwilach.
Konflikty międzypokoleniowe
Film pokazuje różnice światopoglądowe między trzema pokoleniami kobiet, ich konflikty i stopniowe zbliżenie. Łącznikiem okazuje się właśnie tytułowa Lucía, której historia pozwala bohaterkom lepiej się poznać i zrozumieć.
W ten sposób obraz przedstawia emancypacyjną historię walki młodej dziewczyny o prawo do bycia sobą, osadzoną na matriarchalnym, feministycznym tle rodzinnych relacji.
Pokoleniowe różnice w postrzeganiu płci
Film pokazuje odmienne postawy przedstawicielek trzech pokoleń wobec kwestii płci i seksualności. Młoda matka wychowuje dzieci bez stereotypów, akceptując ekspresję transpłciowej tożsamości córki. Starsza babcia trzyma się tradycyjnych wartości i zasad.
Obraz ukazuje, jak zmieniało się przez dekady postrzeganie płciowości i jak różne mogą być postawy nawet w obrębie jednej rodziny. Pokoleniowa przepaść w podejściu do orientacji i tożsamości płciowej stanowi tło dla historii walki Lucíi o bycie sobą.
Film unaocznia, że akceptacja odmienności przychodzi łatwiej młodszym, wychowanym już bez tylu uprzedzeń. Pokolenie babci, wykształcone w konserwatywnej erze frankistowskiej Hiszpanii, musi dopiero zmierzyć się ze zrozumieniem zjawiska transpłciowości wnuczki.
Podsumowanie
Film "20 000 gatunków pszczół" opowiada poruszającą historię ośmioletniej Lucíi, transpłciowej dziewczynki uwięzionej w ciele chłopca. Obraz hiszpańskiej reżyserki Estibaliz Urresola Solaguren koncentruje się na procesie odkrywania przez bohaterkę własnej tożsamości płciowej, w czym pomaga jej ciotka pszczelarka. Film pokazuje trudności akceptacji odmienności, zarówno w odniesieniu do samej siebie, jak i ze strony najbliższego otoczenia.
Obraz przedstawia kilka pokoleń emancypacyjnych kobiet, ukazując różnice w postrzeganiu płciowości i akceptacji transpłciowości między babcią, matką i wnuczką Lucíą. Film staje po stronie młodej bohaterki, dając jej prawo do kreowania własnej tożsamości. W roli Lucíi błyszczy młodziutka Sofía Otero, nagrodzona za tę kreację Srebrnym Niedźwiedziem dla najlepszej aktorki.
Obraz promuje empatię i zrozumienie dla osób nieheteronormatywnych. Choć reżyserka Estibaliz Urresola Solaguren nie wnosi rewolucyjnych treści do kina queer, stworzyła film pełen wrażliwości, solidaryzujący się z walką młodej bohaterki o prawo do bycia sobą.
Jest to poruszająca i aktualna społecznie opowieść o poszukiwaniu własnej tożsamości płciowej, emancypacji kobiet, relacjach międzypokoleniowych i trudnościach z akceptacją transpłciowości. Film zasługuje na uznanie za empatyczne spojrzenie na dojrzewanie młodej osoby nieheteronormatywnej.
